صبح جمعه

 

آمد     برای    بار     هزارم    جواب    فال

روزی رسیده می شود این سیب های کال

 

آن روز،روزخوب وقشنگی است بی گمان

وقتی    زشوق   آمدنش    می زنند    بال

 

وقتی که سبزمی شود این  زردهای  فصل

وقتی  که  نور می دهد این روزهای  سال

 

یک    عمر   در   تمام   غزل   های  ساده ام

از   عشق    و   انتظار  و  رهایی  زدم  مثال

 

ای  عصرهای   آخر  هفته  دلم  خوش  است

یک  صبح  جمعه می رسد آن لحظه ی وصال

 

آن    باغبان    می آید    و    باران    می آورد

آخر   رسیده    می شود    این    سیب   کال

 

زهرا آرین نژاد

مادر

 

اگرچه خستگی می باردازتو، ازسرورویت

فدای  خستگی  هایت ، فدای  تار  گیسویت

ندارد   کار  خانه   هیچ    پایانی  برای  تو

بیا  بنشین   کنار من ، بیا  بگذار  جارویت

دقیقا مردم  این  شهر  را  هر روز  می بینم

ندارد هیچکس اصلا  تلاشی  چون تکاپویت

هنوزم بعد عمری زندگی  می خواهم ای مادر

شبی  یک  بار  دیگر  سرگذارم روی زانویت

تمام عطر ها را دیده ام  هر چند  خوش بویند

ولی عطارهم مانده است درحیرت ازاین بویت

دعا  کردم  بمانی   در کنارم  سال  های  سال

همین دیشب که میدادم دوباره قرص ودارویت

بدونت خانه خاموش است ، دلگیر و ملال آور

الهی   کم   نگردد  از  سر  ما  این  هیاهویت

 

زهراآرین نژاد

 

دیگرازهرچه هست بیزارم

مثل ابربهارمی بارم

برو ای انکه بعد دیدارت

گره افتاده است درکارم

پدرم بانگاه می گوید

لایق لای جرز دیوارم

مادرم مدتی است می گرید

چون گمان می کند که تب دارم

کم کم این روزهاخودم دارد

باورم می شود که بیمارم

یک نفرگفت:که خوب خواهم شد

به فراموشیت که بسپارم

دیدم ازدست می رود عمرم

دست اگرروی دست بگذارم

گفتم ای عشق اگربعد از این

بدهی مثل قبل آزارم

                  به تفنگ برادرم سوگند

                روی قلبت گلوله می کارم

به توهرچند سخت مدیونم

به خودم بیشتربدهکارم

هرچه برمن گذشت حقم بود

من ازاین بیشترسزاوارم

توگناهی نداری ای زیبا

مرگ برمن که دوستت دارم

                                  سعید شاد

             صبح يک روز من از پيش خودم خواهم رفت

 بي خبر با دل درويش خودم خواهم رفت

 

 مي روم تا در ميخانه کمي مست کنم

جرعه بالا بزنم آنچه نبايست کنم

 

 بي خيال همه کس باشم و دريا باشم

دائم الخمر ترين آدم دنيا با شم

 

 آنقدر مست که اندوه جهانم برود

 استکان روي لبم باشد و جانم برود

 

 ساقيا ! در بدنم نيست توان ، جام بده

 گور باباي غم هردو جهان، جام بده

 

 برود هرکه دلش خواست شکايت بکند

 شهر بايد به مستی من عادت بکند

(جابر نوري سمسکندي)

 

روزگاريست همه عرض بدن مي خواهند

 همه از دوست فقط چشم و دهن مي خواهند

 

 ديو هستند ولي مثل پري مي پوشند

 گرگ هايي که لباس پدري مي پوشند

 

 آنچه ديدند به مقياس نظر مي سنجند

 عشق ها را همه با دور کمر مي سنجند

 

 خب طبيعي ست که يک روز به پايان برسد

 عشق هايي که سر پيچ خيابان برسد

 

جابرنوری سمسکندی

 

آبی و قرمز

 

در را كه باز كردم

ديدم چه التهابي

نصف كلاس قرمز

نصف كلاس آبي

 

هر يك گرفته در كف

جان را براي تيمي

نيمي غلام قرمز

آبي پرست نيمي

 

در اين ميان نشسته

بي هاي و هو محمد

گفتم چرا خموشي

چيزي بگو محمد!

 

درخنده ی رفيقان

با گريه گفت آقا

رنگي كه مي پسندم

از رنگ هاي دنيا

 

يك لقمه زرد كم حال

در سفره هاي هرگز

نفرين به هر چه آبي

نفرين به هر چه قرمز

 

حسین دلبری

 

روز عاشورا

 

خورشیددرآن غروب غمناک نشست

درد و غم و غصه ها بر افلاک نشست

 

وقتی  که   به   روی  صفحه ی  کرببلا

هفتاد و دو سرو سبز بر خاک نشست

 

 

                                                                         

                            فاطمه(س)

 

  زمان   لبریز   از   درد  و  شرر  شد

  زمین  از خون و آتش  شعله ور شد

 

  از  آن   روزی  که   بانوی  مدینه

 گرفتار  همان   دیوار   و   در شد! !

 

                                                                                       امام حسین (ع)

      

    از  دفتر  عشق  مبتدایی  کم  شد

       ناگاه  از   آسمان  صدایی  کم شد

    اقرار    اگر    نبود    می گفتم   که

        از  روی   زمینمان  خدایی  کم   شد...

      

         حضرت ابوالفضل

 

          از     دست    توانگرا نمان   فضل  افتاد

          هم بخشش و هم رحمت وهم بزل افتاد

           

          حق  داشت  جهانمان  چنین  سرد  شود

         وقتی  به   زمین   تن   ابو الفضل   افتاد

  

       

 

ام الکلثوم (س)

 

دختری   که   علی دهد جامش !!

شیر  زهرا   ،    روانه ی    کامش !!

 

روشن  است این چنین گهرباری !؟

ام  الکلثوم      می شود      نامش !؟

 

 

یک بغل اندوه

 

زمین خشک وبیابان که خوب یادت هست

وبی  وفایی  دوران  که خوب یادت هست

 

میان    وسعت    دیوار های    بی  مهری

صدای  زینب  نالان که خوب یادت هست

 

 میان   خنجر   و  شمشیر و آتش   و شلاق

 به خون کشیدن یاران که خوب یادت هست

 

            غروب   بود  و اسیران  و  یک  بغل اندوه

نوای  شام  غریبان  که  خوب یادت هست

 

چه  روز گرم  و غریبی ، چه ظهردلتنگی

زمین  خشک وبیابان که خوب یادت هست

 

زهراآرین نژاد

 

 

هجوم پاییز

 

رفتی  و ماه  چهارده آن شب هلالی شد

از سفر ها مان  برکت  نان نیزخالی شد

 

در  باغهای  واژه  و شعر  و  سرود نها

پنداشتی  یکباره در جاخشکسالی   شد

 

وقتی  تو بودی  قلبها   لبریز  گفتن بود

با  رفتنت  حتی  زبان  محکوم لالی شد

 

بارفتنت برگ درختان  روبه روخشکید

پاییز هم  کم  کم  رفیق این   حوالی شد

 

رفتی   و  چندی   آرزوی  دیدنت   کردم

اما گذشت  عمری  ودیدارت خیالی شد

 

زهراآرین نژاد

 

ورزش

 

يك  روز مي رسد  دل  من پير مي شوي

از  پله   هاي   عمر  سرازير  مي شوي

 

با  يك  هزار درد  و غم وغصه ومرض

آهسته٬ بي صدا٬ تو زمين گير مي شوي

 

در لا به  لاي  قرص و دوا  ناگهان شبي

با  چرخ  روز گار  به  زنجير مي شوي

 

پيرو  ضعيف  و خسته و بي اشتها وسرد

از زندگي  و ماندن  خود  سير مي شوي

 

اين هاهمه نشانه ي دوري زورزش است

با   ورزش  و نشاط ٬ نمك گير مي شوي

 

يعني كه  شاد وسالم وسرحال وسربه راه

مثل پلنگ٬ ببر٬ نه  چون  شير مي شوي

 

قدر  نشاط  و  شادي   و  لبخند  را  بدان

يك  روز  مي رسد  دل من پير مي شوي

 

زهراآرين نژاد

 

 

نگاه خسته

 

بیا  خورشید  پنهانی  بیا  این  دود  را  بردار

فضای  سرد وبی روح و غبار آلود  را  بردار

 

من از این و ضع بیزارم بیا ای سبز  نورانی

هوای  کهنه  و  نمناک  و ابر  آلود  را  بردار

 

و از چشما نمان این حفره های خالی از امید

نگاه   خسته  و غمگین  و درد آلود را  بردار

 

غزل مانده است ازدارائیم ، بادست های خود

همین   مقدار  باقیمانده ی   موجود  را  بردار

 

من  از  تکرار های  سر  به  دیوارم گریزانم

بیا  در  صبح  جمعه   واژه ی بدرود رابردار

 

 

زهراآرین نژاد

 

مرده هاي سرد

 

ديگر به  اين  قبيله ي غافل  امان  مده

اصلا مسير پاك  خودت  را نشان  مده

 

اين جا  براي طايفه اي كه كرند و كور

هان  اي  بلال  پاك  و نجيبم٬ اذان مده

 

بگذار  در تباهي  و  ظلمت  فرو روند

لطفا به اين جماعت  بي روح٬جان مده

 

اين قوم را كه مي چكد از دستشان بدي

خورشيد  و ماه ٬  در وسط  آسمان مده

 

هرگزبراي حركت اين مرده هاي سرد

اين سان زمين پاك  خودت را تكان مده

 

وقتي  جهان  سبز تو را  زرد مي كشند

ديگر به  اين  قبيله ي  غافل  امان  مده

 

زهراآرين نژاد

 

 

 

مجالی اگر...

 

دیگر  به  روزگار  ترحم  نمی کنم

خود را اسیرسایه ی مردم نمی کنم

 

 ما بین عشق وعقل، خدا انتخاب شد

این دفعه  بی  بهانه تلاطم  نمی کنم

 

حا لا  که با  بهار تو من  آشنا  شدم

هر گز تو رامیان غزل گم نمی کنم

 

این  بارعاشقانه به خود قول داده ام

از  بذر های  له  شده گندم نمی کنم

 

با  با لهای  خسته  مجالی  اگر شود

دیگر  به   روزگار ترحم  نمی کنم

 

زهرا آرین نژاد

 

مادر

 

هر گز  نرو  بدون  تو دلگیر می شوم

بی توزهرچه شعروغزل سیرمی شوم

 

اما  تو آفتاب   قشنگی   که   هر زمان

از  گرمی   وجود  تو  تعبیر  می شوم

 

تو  سایه    سار  خلوت   تنهایی   منی

بی  تو خزان  گرفته و تحقیر می شوم

 

توتکیه گاه غصه ی من ،  دردهای من

بی تونمی شود-نه ، زمین گیرمی شوم

 

لختی  درنگ  ،  ثانیه  ها  هم  غنیمتند

مادر  نرو  بدون   تو  دلگیر  می شوم

 

 

زهراآرین نژاد

 

فصل سبز

 

ای فصل سبزوپاک خداگرچه ساده ای

بین  تمام   عالمیان    فوق   العاده ای!

 

با گرم  وسردی وهمه ی مشکلات راه

چون  کوهی  استوار  هنوز ایستاده ای

 

ای  رود علم  و دانش  و تقوا ومعرفت

تو قطره  را به  ساحت دریا رسانده ای

 

گفتند  لایق  همه  کس  نیست  این  هنر

دیریست  امتحان  خودت  را توداده ای

 

شغل  تو هم  ردیف  امامان  و انبیاست

یعنی  فقط  تو در خور این  خانواده ای

 

بر روی  آسمان  خدا  حک  شده  چنین

            بین    تمام   عالمیان    فوق  العاده ای!

 

زهراآرین نژاد

 زیرپای خود

 

 جدا کردم از این مردم  همین دیروز راهم را

 اگر چه  خوب   می دانم   مسیر  اشتباهم  را

 

 پدر، پیراهنم را هم  من آتش  می زنم  امشب

 دعا  کن کاروان هم  گم  کند این  بارچاهم را

 

 ندارد هیچ  فرقی  روز و شب های  زمستانم 

 که زیرپای خودله کرده ام خورشید وماهم را

 

 به قدری بادلم هرچهارفصل شهربدکرده است

 که روی هرچه  خوبی بسته ام چشم سیاهم را

 

 به یعقوب غزل هایم  قسم ، من بر نمی گردم

 جدا کردم  از  این  مردم  همین دیروز را هم را

 

زهراآرین نژاد

 

      زیباترین دلیل

       

      هر چه غزل  که  تازه  سرودم  فدای  تو

      ای آن که خالی است دراین خانه جای تو

       

      عادت   نکرده ام   به  کسی  بعد  رفتنت 

      چندیست  می زند  به  سر من  هوای  تو 

       

      گلدان  خانه  خوب  مرا  درک   می کند

      یک  گل  گذاشتم  و سط  آن به  جای تو

      

      من  با  حنای  هیچ  کسی  خو نکرده ام

      یک  چیز  دیگر  است  برایم  حنای  تو

       

      احساس می کنم  که کنارم  نشسته ای

      پیچیده      در میان     اتاقم  صدای  تو 

      

      زیبا   ترین   دلیل  سرودن   گمان نکن 

      این  شعر آخر  است  که  گفتم  برای تو 

 

     زهرا آرین نژاد

 

 

درس استاد

 

استاد  به  ما  درس ترحم  آموخت

خوبي  و فروتني به مردم  آموخت

با خنده  و شوروشوق درزنگ هنر

مفهوم   شكفتن    و   تبسم  آموخت

با خط كش  و متروگاه گاهي  پرگار

ترسيم  و  توازن   و تراكم  آموخت

مي گفت: بدي  به  خلق  اصلا نكنيد

او  در  مدني   راه    تفاهم  آموخت

چون   عاشق   انشا  و نوشتن بوديم

درذهن وضمير مان  تجسم   آموخت

جغرافي يمان به درس دريا كه رسيد

اوحركت  و كوشش  وتلاطم آموخت

در    بين     نماز ٬  باكلام     شيرين

پرواز    به   آسمان    هفتم   آموخت

آن   روز  كه درجمع شهيدان خوابيد

معناي   مي   و  عاشقي وخم آموخت

 

زهراآرين نژاد

 

 

خدمت به هر شيوه ي ممكن

 

هر كه  قصد سفرش هست  مسافرماييم

هر كه  پرواز كند  مرغ   مهاجر ماييم

 

دل  طوفان   زده   داريم  خدا مي داند!

كار اگر هست  بگو مرد  معاصر ماییم

 

درد  اگرهست  بگوييد كه  درمان بكنيم

شعراگركم شده غم نيست كه شاعرماييم

 

روزوشب وقت تلاش است چرا بنشينيم

مرد  ميدان  عمل  ناظر و حاضر ماييم

 

خدمت  و كوشش وكاراجربزرگي دارد

در حقيقت  به  جهان  جزو مفاخر ماييم

 

 

زهراآرين نژاد

 

         امشب  غزل  به  پاکی  یک یاس می شود

یعنی که روضه روضه ی عباس می شود

 

زنجیرها   به   شانه ی  مردم   نشسته اند

غم  ها  و  دردها  همه  احساس  می شود

 

لب   تشنه  است  گند مکی  در هجوم  باد

دشمن   ولی   شبانه  پراز  داس  می شود

 

یاد  حسین  ،   یاد   رقیه  ،   زمین   داغ

زینب  در این  میانه چه بی یاس می شود

 

ای  ظهر غم  گرفته ی   صحرای  کربلا

روزی   تمام   خاک  تو  الماس  می شود

 

زهراآرین نژاد

 

بي تونمي شود...

 

دارد  رسيده  مي شود اين  حس كال ما

ديگر  ظهور   كن    نفسا ! ايده  آل  ما

 

بي   تو  نمي شود  غزل   سبز  زندگي!

بي  تو خدا  كند   كه    بيايد   زوال  ما

 

بعد از تو وزن وشعر وغزل ها تمام باد

خاموش  مي شود  به  خدا قيل و قال ما

 

هرجمعه چشم مابه دري نيمه بسته است

آن  هفته  كي  شودكه بپرسي توحال ما؟

 

اين  سمت  را نگاه كن اي مشرقي ترين

دارد  رسيده  مي شود اين  حس  كال ما

 

 

                               زهراآرين نژاد

 

به سمت خدا

 

پرواز کرده ام  به  نشانی که داده ای

نازم  به  همتت ٬به توانی که داده ای

 

گفتن  زمهربانی  تو کار ساده  نیست

تقدیم  می کنم  به تو جانی که داده ای

 

می خواهمت ٬ قسم  به  نمازسحرگهم

تکرار  می کنم  به  زبانی که داده ای

 

شکر  خدا  که   پنجره  تو  به  بازشد

قربان  راه و رسم  نهانی  که  داده ای

 

زین بعدروبه سوی کسی جزتوکی کنم

قانع  شدم  دگر  به  همانی که داده ای

 

من رفته ام به سمت صفا٬روشنی٬خدا

پرواز کرده ام   به نشانی  که داده ای

 

زهراآرین نژاد

 

بعد ازاین

 

می خواهم  ازدسیسه ی دنیا جدا  شوم

دیگر  قسم  به حضرت حق با خد اشوم

 

با  جانماز  تازه ی   خود عهد بسته ام

این   بار    صادقانه  بمانم   فدا   شوم

 

یاهوزنم ردیف   غزل های خویش  را

عاشق شوم٬ شکسته و بی دل٬گدا شوم

 

من  قول  داده ام  به  دلم بعدازاین فقط

با  صوت  دلر بای سحر هم صدا شوم

 

این است  راه  سبز  تعالی که گفته اند

می خواهم  از  دسیسه ی  دنیاجداشوم

 

 

                              زهراآرین نژاد

 

باغزل...

 

گر چه شک کرده ای به اشعارم

من   ولی   از  ترانه  سر  شارم

 

زیر خورشید وماه  هرشب وروز

شده  با   واژه ها   سر   و  کارم

 

با  غزل  پیش می روم چند یست

که   به   ساحل  رسانم   افکارم

 

عاقبت   پای  شعر  خواهم  مرد

که   بدین   شیوه   من  سزاوارم

 

شعر  را   از   صمیم  دل  گفتم

گرچه شک کرده ای به اشعارم

 

زهراآرین نژاد

 

امید  

 

   نا ممکن است گرچه  برای تو باورش

   من می رسم  به  آبی  چشم  تو آخرش

 

   تو نیمه ی  پرغزلی ،  سیب  سرخ من

   من  هم  کنار حاشیه  آن   نیم  دیگرش

  

   سرو  بلند  شعر  منی   تو  که   ناگزیر

   خم  گشته  واژه  ها همگی  دربرابرش

 

   آن قدرخواندم از توکه مثل مروردرس

   در جشنواره  ها  همه   کردند از برش

 

    یا  می  رسد  دلم   به   نگا ه    بلند  تو

   یامی خوردبه سنگ زمان عاقبت سرش

  

   در نا  امیدی   شب  ما  هم  امید  هست

   من می رسم   به  آبی  چشم  تو  آخرش 

 

 

   زهراآرین نژاد

 

آخرین غزل  

 

    این  شعر ها دیگر برایم  درد  سر دارد

              دیگر  برای  قلب  مجروحم   ضرر  دارد            

 

    این روزها ازریشه دارم می شوم ویران

    این  روزها هر شاخه ام  بوی  تبر دارد

 

    دیوان  اشعار  و غزل  را  می زنم  آتش

    با آن  که  می دانم  کسی  زیر نظر دارد

 

    با آن  که  می دانم  مرا هر روز می بیند

    از درد های  استخوان  سوزم  خبر دارد

 

    من  تا همیشه درسکوت خویش می مانم

    این  شعر ها  دیگر   برایم   درد  سر دارد  

 

         زهراآرین نژاد

 

آبادی شما

 

برای  از تو  نوشتن  بهانه   کافی  نیست

کنارجوی ودف وزلف وشانه کافی نیست

 

 

به  خاطر  تو  که   لبریز  معرفت هستی

 

فقط  سکوت  و دل عاشقانه  کافی  نیست

 

 

سبد  سبد  غزل  از  باغ   شعر اگر روید

 

تو را همین دو سه خط  ترانه کافی نیست

 

 

تو ارتفاع  بهاری  که  وصف  فصلت را

 

زبان  خسته ی  مشتی  رسانه کافی نیست

 

 

هنوز  مانده   به   آبادی   شما  برسیم ! !

 

برای  سبز  شدن  آب  و دانه  کافی نیست

 

زهراآرین نژاد